Woody Allen: "Zbrodnie i wykroczenia"

1989

Wyrzekanie się humoru i stylu na rzecz roztrząsania filozofii życia nie wychodzi Allenowi na dobre. Zagadnienia, jakie porusza w tym filmie, są całkiem ciekawe, a gorzkie podsumowanie jest bardzo zgrabne, ale nie są w stanie zrobić wielkiego kina. Klasyczna allenowska farsa dorosłych ludzi jest tutaj całkiem niezła, choć nie ma startu chociażby do "Hannah i jej sióstr", brakuje naprawdę ciekawych postaci. Zdarza się parę zabawnych momentów, ale to już zupełnie niższy poziom niż w największych jego filmach. Nawet parę ładnych zdjęć Nykvista nie wystarcza. Allen bez zagęszczonego, wysublimowanego humoru, gier słownych, komedii sytuacyjnej i kontemplacji walorów estetycznych Nowego Jorku może dla mnie nie istnieć, jakkolwiek wciąż ogląda się to zdecydowanie przyjemnie.

6.5/10