Masaki Kobayashi: "Dola człowiecza I: Nie ma większej miłości"

1959

Mam mieszane odczucia. Z jednej strony to potężny, niesamowity film, fresk na temat poszukiwania esencji humanizmu w świecie całkowitej dehumanizacji, wspinający się na tak wysokie szczyty mądrości, na które nie tylko kino, ale w ogóle sztuka prawie nigdy nie zachodzi. Przytłaczający, pieczołowicie skonstruowany obraz okrutnych zasad rządzących obozem koncentracyjnym, piękne świadectwo pacyfizmu, udany jak mało który pamflet na wojaków, sugestywny, wielowymiarowy obraz konsekwencji wojny i w końcu symfonia na temat głęboko zakorzenionej międzynarodowej nienawiści, jaka panuje na Dalekim Wschodzie (utarczki Europejczyków czy Amerykanów mogą się schować). Z drugiej natomiast strony bardzo dobrze się tego nie ogląda; to nie jest sztuka, jakiej pragnę. Jakkolwiek to nie zabrzmi, temu filmowi po prostu brakuje polotu i zwięzłości, i to bardzo. I może trochę zanadto jest to wszystko idealistyczne i wzniosłe. Nie rozumiem, dlaczego Kobayashi poświęca swój gigantyczny talent reżyserski, który nie tylko udowodnił trzy lata później wielkim "Harakiri", ale i tu w niektórych miejscach udowadnia, na rzecz snucia rozwleczonego, obozowego serialu, który jednocześnie robi wielkie wrażenie, ale jednocześnie nuży.

6.5/10