Nikita Michałkow: "Niedokończony utwór na pianolę"

1977

Rozpoczyna się chaotycznie i nieciekawie, ale warto trochę poczekać. Zalana potokiem nieskładnych zdań, zlewających się w jedno postaci i dziwnych zabaw rosyjska impreza stopniowo przeradza się w wiwisekcję rosyjskiej arystokracji, by w końcu stać się czymś interesującym - klimatycznym dramatem na temat nieporadności człowieka w dążeniu do szczęścia i pustki życia. Finalny wybuch rozpaczy głównego bohatera jest fragmentem, który wynagradza początkowe nijakie sceny, zakończenie jest liryczne i głęboko humanistyczne, a lekko surrealistyczne miejsce akcji niezauważalnie w miarę upływu czasu obrasta atmosferą. Jest to dramat trochę zbyt zwiewny, dialogi są za mało wyraziste, przydałoby się trochę więcej piękna niż dosłownie kilka ładnych kadrów i generalnie jest dużo lepszych pomysłów na półtorej godziny niż ten film, ale nie będzie to półtorej godziny zmarnowane.

6.0/10