Masaki Kobayashi: "Dola człowiecza II: Droga do wieczności"

1959

Powiela wszystkie wady pierwszej części - rozwlekłość, nieco nadmierną wzniosłość, siermiężność - ale niestety nie powiela jej zalet. Pierwsza część była bardzo złożona w swojej wymowie, rozgrywający się dramat moralny był wielowymiarowy i można było mówić o wielkiej mądrości dzieła. Tutaj tymczasem Kobayashi właściwie przez trzy godziny mówi nam, że wojsko i wojna to nie jest nic fajnego (doprawdy?). Co więcej, mówi to bardzo wprost. O czysto kinematograficzny zachwyt, tak rzadki już w pierwszej części, tutaj w dodatku jeszcze trudniej. Tak, to poważne, dumne kino, monumentalny fresk, ale jak dla mnie efekt jest mocno przeciętny i za nic nie chciałbym tego obejrzeć drugi raz.

5.5/10