Werner Herzog: "Stroszek"

1977

Kontynuacja penetracji humanistycznych tematów z "Zagadki Kaspara Hausera". Tym razem Herzog wali po oczach depresyjną aurą, obrazuje człowieka ogarniętego współczesnym weltszmercem, atakującym ze wszystkich stron - tak poprzez ciężkie, wręcz beznadziejne warunki materialne, jak i poprzez uczuciowe osamotnienie i niezrozumienie. Robi to w sposób mocny i imponujący, aczkolwiek beznadziejny smutek tego filmu wydał mi się odrobinę wymuszony. Gdyby nie niesamowita, boleśnie szczera, prawdziwa rola amatorskiego Bruno Schleinsteina i parę subtelnie poruszających momentów, mógłbym nawet nie ocenić "Stroszka" pozytywnie - stoi ten film trochę za blisko koncepcji smutku dla samego smutku, która ani trochę mi się nie podoba.

6.0/10