Robert Wiene: "Ręce Orlaka"

1924

Film udowadnia, że to nie przypadek, iż akurat Robert Wiene nakręcił "Gabinet doktora Caligari". Ma bardzo duży potencjał kinematograficzny - nie aż tak duży jak najsłynniejszy film RW, nie tak widowiskowo ekspresjonistyczny, ale wciąż spory (ma i pewną przewagę nad "Caligarim" - nie jest już tak uzależniony od malarstwa i teatru). Dopracowane zdjęcia, świetne panowanie nad światłem, cieniem i mrokiem oraz sugestywne, klimatyczne scenerie to jego największe zalety. Muzyka Paula Mercera, z którą w podkładzie ten film oglądałem, nie jest moim zdaniem doskonała, ale wielokrotnie udowadnia, ile z tych obrazów można wyciągnąć. Potencjał ten jest niestety w dużej mierze zmarnowany przez scenariusz. Może prawie sto lat temu transplantologia była tak tajemniczą dziedziną, że taka historia mogła się trzymać kupy, ale dzisiaj jest momentami aż nieznośnie kiczowata, przedramatyzowana i oczywista, mimo że jednocześnie stosunkowo imponująca jako prototypowy horror psychologiczny. I po prostu znacznie za długa, choć trzeba wziąć poprawkę na to, że w oryginale film trwał półtorej godziny, a mi udało się znaleźć jedynie zrekonstruowaną w 2008 roku wersję prawie dwugodzinną.

6.0/10