Jaromil Jireš: "Waleria i tydzień cudów"

1970

Jeszcze jedna perełka czechosłowackiego kina. "Waleria i tydzień cudów" to hipnotyczny, surrealistyczny, oniryczny ciąg wyrazistych obrazów, które w luźny sposób składają się na fantastyczną baśń, będącą luźną parabolą dorastania młodej osoby. Daleki od klasycznej narracji, bazuje na płynnym montażu kolejnych scen, powiązanych ze sobą nicią, w której niewiele logiki, a za to wiele poezji. Sceny te same w sobie zresztą są dalece bardziej poetyckie niż logiczne, operują symbolami, wyrazistą, przerysowaną, surrealistyczną scenografią będącą złagodzoną wersją Jodorowsky'ego (podkreślmy tylko, że "Święta góra" powstała trzy lata później!). Niesamowitość podkreślają jeszcze niesztampowe zdjęcia: a to manierystycznie (i często bardzo ładnie) skomponowane, a to z dziwnym ustawieniem kamery. Całość aż kipi nienachalną erotyką i napięciem pomiędzy erotyką a kościołem, smacznie łączy to z gotyckim horrorem i baśniowym klimatem. Bardzo szybko mija, wciąga niczym naprawdę dobry sen. Ciekawe, że przy zachwycie Jodorowskym czy Paradżanowem dzieło Jireša jest trochę przegapiane.

7.0/10