Jacques Tati: "Play Time"

1967

Nieźle skonstruowana, mocno zapadająca w pamięć sceneria, a do tego rozmach, detale i intensywność (nie tylko scen zbiorowych), które muszą robić wrażenie. Niestety nie aż tak duże, by samodzielnie wznieść cały film na wyżyny. Treść jest prawie żadna, refleksja Tatiego nad społeczeństwem to niestety płycizna i banał. I tak zostają jeszcze gagi - niektóre są faktycznie znakomicie pomyślane, ale sporo zbyt prymitywnych, za mało oryginalnych i przede wszystkim zbyt powtarzalnych. Zapewne można oglądać ten film dziesięć razy i za każdym wyłapywać kolejne żarty z wprowadzających zamęt odbić w szybach czy nieporadnych kelnerów, ale nie widzę w tym celu. Jest po prostu ładny i z dystansu ciekawy dzięki oryginalności formy, ale oglądanie go jest męczące przez powtarzalność gagów.

5.5/10