Jacques Becker: "Dziura"

1960

Bardzo możliwe, że najlepszy film więzienny wszech czasów. Nieprzeciętnie wciągający scenariusz, pełen nieefekciarsko budowanego napięcia i z jednym z najbrutalniejszych zakończeń w historii kina, tym brutalniejszym, że reżyser przez cały film budował atmosferę męskiej solidarności i specyficznej przyjaźni (kadr z tłumem strażników - do zapamiętania na całe życie). Styl Beckera jest bardzo ascetyczny i nieprzesadnie ciekawy, ale niektóre zdjęcia są piękne w swojej prostocie (zwłaszcza nocne eskapady opuszczonymi korytarzami i kanałami stwarzają pole do zajmującej estetyki, ale też odbicia w lusterku czy klaustrofobia więziennej celi), a zbliżenia na przeciągłe ujęcia rozmaitych dłubań, kopań i piłowań mają w sobie coś hipnotyzującego. Okraszone to wszystko bardzo dobrym, naturalnym aktorstwem (naturszczyk w roli Rolanda, autentyczny uciekinier z więzienia, jest naprawdę świetny). Zgrabny kompromis między kinem rozrywkowym a artystycznym.

7.0/10