Emir Kusturica: "Czas Cyganów"

1988

Barwny, tętniący życiem fresk w hołdzie dla Romów i ich przemijającej, niezbyt w moim odczuciu pięknej, przy czym bardzo lirycznej kultury. A zarazem poruszająca, alegoryczna opowieść o dojrzewaniu i utracie niewinności, życiowa odyseja głównego bohatera, prowadząca go od wrażliwej, czystej i radosnej młodości do tragicznego końca. Daleko tu do maksimum możliwości stylu Kusturicy, które osiągnie w przyszłej dekadzie, ale jest już sporo objawów - operowanie kontrastami, (brzydota - piękno, trudny do przełknięcia naturalizm - magiczny liryzm, absurdalny komizm - patetyczny tragizm), znakomite wykorzystanie muzyki, wszechobecny symbolizm, oniryczne sceny z palety realizmu magicznego, poetyckie ujęcia, szalona intensywność niektórych momentów i zdolność do budowania wielkich napięć i wybuchów emocjonalnych. Dodać jeszcze do tego należy znakomite poprowadzenie półamatorskich aktorów, szczególnie Davora Dujmovicia i ujmującej Ljubicy Adžović. "Czas Cyganów" ma momenty miażdżące, jego problemem jest to, że w oczekiwaniu na nie trzeba pooglądać trochę średnich i przebić się przez momentami niełatwą do wytrzymania, przepełnioną brudem, smrodem i ubóstwem estetykę cygańskiego świata, ale zaprawdę warto.

8.0/10