Edwin S. Porter: "Napad na ekspres"

1903

Problem z oceną tak starych filmów jest taki, że praktycznie zatraciły swoje walory rozrywkowe, a prawdziwie artystycznych jeszcze po prostu nie miały. Jakakolwiek przyjemność w obcowaniu z "Napadem na ekspres" jest właściwie archeologiczna, polega, żeby tak to ująć, nie na używaniu go, a na dotykaniu. Mając w głowie fakt, że to twór po pierwsze starszy od prawie każdego żyjącego człowieka na ziemi (w momencie pisania tej recenzji na całym globie żyje oficjalnie dokładnie dwadzieścia siedem osób, które urodziły się, zanim został on po raz pierwszy wyświetlony publiczności), po drugie nakręcony mniej niż dekadę od narodzin kina, a po trzecie uważany za najstarszy film sensacyjny, można z jego seansu wycisnąć pewien rodzaj przyjemności, zwłaszcza że jest to przyzwoicie króciutkie. W "tradycyjny" sposób - nie bardzo, może poza słynną sceną z wystrzałem z rewolweru w widza - czaderska jest. Walory archeologiczne wraz z krótkością tego filmu i faktem, że oglądanie go po prostu nie boli, sprawiają, że wciąż jest on lepszym wyborem niż co druga propozycja ze współczesnego multipleksu, ale nie wiem, po co miałbym go oglądać jeszcze raz.

4.0/10