David Fincher: "Siedem"

1995

Nienaganny thriller w stylistyce neo-noir. Przede wszystkim estetyka i klimat - wizja Finchera to jedno z najdosadniejszych zanurzeń widza w kryminalnym brudzie i mroku. Na pierwszy rzut oka jest to film estetycznie realistyczny, ale reżyser tworzy nierzeczywisty obraz amerykańskiego miasta całkowicie pogrążonego w posępności, niepokoju, stęchliźnie, ciemności i wręcz depresji; zdaje się tu nigdy nie świecić słońce. Fincher odrobił lekcję z historii kina noir i dodał sporo od siebie. Atmosfera w zręczny sposób koresponduje ze scenariuszem, który jest równie bezwzględnie przygnębiający i ponury aż do doskonale mrocznego zakończenia. Sam scenariusz natomiast jest odrobinę zanadto spektakularny, romansujący z efekciarstwem (Fincher od początku kariery miał w sobie mocny pierwiastek hollywoodzki), ale niezaprzeczalnie wciągający, z odpowiednią dawką pauz i doprawdy mistrzowskim zakończeniem, do którego prowadzi pasaż świetnie budowanego napięcia (również muzyką, która bardzo dobrze tu działa). Postacie detektywów nie są może znakomite, ale jak na tego typu film całkiem mocne, natomiast John Doe mimo delikatnego przerostu formy nad treścią to mimo wszystko jeden z najbardziej udanych kinowych złoczyńców. Wszystkie trzy są też dobrze zagrane, szczególnie Spacey daje radę. Arcydzieło kina rozrywkowego i dobry film tak w ogóle.

7.0/10