Charlie Chaplin: "Światła rampy"

1952

Tak, to prawda - jeden z najbardziej gorzkich filmów w dziejach nakręcił Charles Chaplin. Oczywiście wiadomo powszechnie, że co najmniej te najbardziej znane dzieła tego człowieka to komedie dalekie od czystego śmiechu i słodyczy, zawsze skrywające poważne dno, jednak mimo wszystko komedie. "Światła rampy" to tymczasem interesujący dramat o zmierzchu artysty, wymianie pokoleniowej komików, miłości i poszukiwaniu szczęścia w okrutnym świecie. To również jeden z najpiękniej osobistych filmów w historii - Chaplin gra w pewnym uproszczenie samego siebie, i to samego siebie tu i teraz - relikt kina niemego, stający się tylko martwym symbolem, a nie interesującym artystą. A jednak pozostał nim, bo tylko "Dzisiejsze czasy" i ewentualnie "Gorączkę złota" w jego dorobku cenię wyżej. Postać Calvero jest znakomicie napisana i zagrana, dialogi są liryczne i błyskotliwe, dramat mądry, a całość ma zagwarantowaną klasową, nawet jeśli nie porywającą oprawę audiowizualną. Nieco za długi, nieco zbyt melodramatyczny, ale bardzo dobry film.

7.5/10