Charlie Chaplin: "Gorączka złota"

1925

Klasyczne Chaplinowskie połączenie wysublimowanego slapsticku ze słodko-gorzko-ironicznym melodramatem, tu również poniekąd z kinem przygodowym. Slapstick nie jest może jakiś rewelacyjnie zabawny (w ogóle jest stosunkowo rozrzedzony, zdarza się sporo scen pozbawionych komizmu), aczkolwiek bardzo dopracowany, pomysłowy i jak zwykle cudownie dynamiczny. Natomiast dramat jest wyjątkowo subtelny i tryska co rusz prostodusznym pięknem. W połączeniu z klimatyczną otoczką zaśnieżonej Alaski sprawia to, że film jest wyjątkowo bogaty w sceny ujmujące za serce, wręcz magiczne, a postać Chaplina nawet jak na nią szczególnie sympatyczna. Aha, oryginalna muzyka fortepianowa jest znakomitym narratorem i nie wyobrażam sobie, żeby mówiona narracja ze zmienionej i skróconej przez Chaplina wersji mogła być lepsza.

7.5/10