Maltgarden: Gate No. 1
Sweet Imperial Stout / Bourbon BA / + syrop klonowy, wanilia / 12% / 28 blg / do 03.03.2023
Moja przygoda z Maltgardenem nie jest na razie za długa, ale za to piękna: każde kolejne piwo jest coraz lepsze, a już pierwsze było znakomite. Dziś znów takie, które ma prawo, żeby nie powiedzieć obowiązek być jeszcze lepsze, ale po którym już ta tendencja może się załamać. Potężny stout imperialny z wanilią i syropem klonowym, leżakowany w beczkach po bourbonie - oczekiwania duże, zwłaszcza że to jedno z najdroższych polskich piw, jakie przyszło mi kupić w życiu.
Czarne, aczkolwiek pod bardzo mocnym światłem są wyraźne ciemnorubinowe błyski. Z symboliczną pianą, która szybko redukuje się do pierścienia. Wspaniały, pełny, intensywny aromat przeładowany wanilią, karmelem, ciemną czekoladą, syropem klonowym, kokosem, orzechami laskowymi i wtrętami bezpośrednio bourbonowymi. Całkowicie deserowy, ale deserowy szlachetnie. W smaku ten deser pokazuje trochę pazurków: alkohol jest dobrze ukryty (nie idealnie), ale czuć moc poprzez intensywność i grzanie w przełyku; robi się bardziej stoutowo z mnóstwem czekolady i nut palonych, nie jest też w stylu pastry, jest poważna kontra minimalnie popiołowej goryczki. Mnóstwo beczki po bourbonie i po prostu bourbona. Na finiszu, długim i ciągnącym się jak cukierek, dużo syropu klonowego, bourbonu i akcenty czekoladowo-kawowe. Cudowne, rozkoszne: może ani złożoność, ani intensywność nie są galaktyczne, ale nie są tej galaktyczności za daleko. Kompleksowe, dopracowane, ułożone, bogate, eleganckie, przepyszne.
Ok, Maltgarden, to jest najlepszy polski stout imperialny, z jakim się spotkałem, i jeden z bardzo, bardzo nielicznych naprawdę kąsających wszechświatową czołówkę. Tzn. to nie jest jeszcze poziom jakiegoś Bottle Logic, Firestone Walker czy Lost Abbey (tzn. tych browarów w formie, bo Gate No. 1 jest oczywiście lepsze niż większość ich piw), ale to jest potężny krok w tym kierunku. I’m delighted. Wprawiło mnie w doskonały nastrój. Dla mnie krajowe podium wszech czasów po Bubie Extreme Whiskey BA i pierwszej warce Imperium Prunum.
Czarne, aczkolwiek pod bardzo mocnym światłem są wyraźne ciemnorubinowe błyski. Z symboliczną pianą, która szybko redukuje się do pierścienia. Wspaniały, pełny, intensywny aromat przeładowany wanilią, karmelem, ciemną czekoladą, syropem klonowym, kokosem, orzechami laskowymi i wtrętami bezpośrednio bourbonowymi. Całkowicie deserowy, ale deserowy szlachetnie. W smaku ten deser pokazuje trochę pazurków: alkohol jest dobrze ukryty (nie idealnie), ale czuć moc poprzez intensywność i grzanie w przełyku; robi się bardziej stoutowo z mnóstwem czekolady i nut palonych, nie jest też w stylu pastry, jest poważna kontra minimalnie popiołowej goryczki. Mnóstwo beczki po bourbonie i po prostu bourbona. Na finiszu, długim i ciągnącym się jak cukierek, dużo syropu klonowego, bourbonu i akcenty czekoladowo-kawowe. Cudowne, rozkoszne: może ani złożoność, ani intensywność nie są galaktyczne, ale nie są tej galaktyczności za daleko. Kompleksowe, dopracowane, ułożone, bogate, eleganckie, przepyszne.Ok, Maltgarden, to jest najlepszy polski stout imperialny, z jakim się spotkałem, i jeden z bardzo, bardzo nielicznych naprawdę kąsających wszechświatową czołówkę. Tzn. to nie jest jeszcze poziom jakiegoś Bottle Logic, Firestone Walker czy Lost Abbey (tzn. tych browarów w formie, bo Gate No. 1 jest oczywiście lepsze niż większość ich piw), ale to jest potężny krok w tym kierunku. I’m delighted. Wprawiło mnie w doskonały nastrój. Dla mnie krajowe podium wszech czasów po Bubie Extreme Whiskey BA i pierwszej warce Imperium Prunum.
9.0/10
Komentarze
Prześlij komentarz