Pink Floyd: "Meddle"

1971

Ze wszystkich albumów Pink Floyd uważanych za wybitne temu chyba najdalej do faktycznej wybitności. W gruncie rzeczy, choć znalazł się tu jeden świetny utwór, a że jest też bardzo długi, to i cały album wypada zdecydowanie pozytywnie, Meddle jest trochę smutnym zapisem skarłowacenia artystycznego tego zespołu. Tak kreatywnego, śmiałego i oryginalnego w swoich pierwszych latach, a tu z premedytacją usuwającego się w grzeczność, bezpieczeństwo, studyjną gładkość i dopasowanie do dużo szerszego gustu.

Pierwsza strona tego albumu to trochę absurdalny kryminał, jedne z najbardziej bezpłciowych minut, jakie można znaleźć na płytach z aż tak kultowym statusem. Wyjąwszy udany, choć ciągle raczej bagatelny eksperyment One of These Days, są tam piosenki nie nadające się z grubsza do niczego, mdłe i banalne tak od strony formalnej, jak emocjonalnej. Nie brzmi to jak Pink Floyd, a jakby przypadkowy boysband dorwał się do drogiego studia muzycznego. To, że Floydzi coś tak miałkiego napisali i sobie nagrali, jest zupełnie w porządku, ale nie świadczy już za dobrze, że zdecydowali się to wydać na świat.

Echoes, powolna i trochę za długa jak na swój materiał, ale ponadprzeciętnie klimatyczna i arcyprzyjemna suita, to muzyka bardzo dobra i istotnie jeden z najlepszych utworów Pink Floyd w historii. Sama w sobie jest wprawdzie nierówna: są tu fragmenty świetne (dłuższe na szczęście), jak zwłaszcza otwierające ją crescendo z partią wokalną, zbudowane z pięknej melancholijnej melodii, inteligentnej progresji harmonicznej dającej niejednoznaczną aurę emocjonalną, wciągającego rytmu i czarownego krajobrazu dźwięków, czy trochę nieśmiały, ale na swój sposób udany powrót do space rocka w dalszej części. Są i trochę miałkie, jak niezbyt kreatywne improwizacje zaczynające się po siedmiu minutach, ale ostatecznie to śliczna rzecz. Patrząc jednak na nią jako na spadkobiercę takich utworów jak Interstellar Overdrive czy Saucerful of Secrets, a trochę trudno jest tego nie robić, to wywiera konsternację większą niż ta karygodna pierwsza połowa płyty. Awangardowe, pełne dysonansów i tajemniczości poszukiwania brzmienia zostały zastąpione przez wygładzone, chłodne operacje studia muzycznego; oryginalne schematy instrumentalne i anarchistyczne struktury ustąpiły ugruntowanym rockowym konwencjom; śmiałe czasem do szaleństwa poszukiwania harmoniczne zmieniły się w progresje spokojne i zrozumiałe, a rytmiczną nieprzewidywalność wyparła rytmika bardzo przejrzysta. Psychodeliczną podróż w przestrzeń kosmiczną zastąpiło melancholijne wpatrywanie się w ciała niebieskie przez teleskop z bezpiecznego obserwatorium.

Ta historia znalazła swój happy end, bo na nadchodzących albumach zespół wybił sobie z głowy wrzucanie na nich jakichś bezsensownych ogryzków, a konwencję klimatycznej, powolnej prog-rockowej suity dopracował i rozwinął do jeszcze bardziej imponujących efektów niż Echoes. Ale Meddle - album nie tyle dobry, co pół-kiepski, pół-świetny - pozostaje dla mnie trochę symbolem zmarnowanego potencjału.

7.0/10