Hans Werner Henze: "Tristan"
Po pierwszych taktach zacząłem się spodziewać jeszcze jednego serialistycznego plumkania bez szczególnych znaków rozpoznawczych, ale szybko Tristan Henzego okazał się być przeciwieństwem określenia "jeszcze jedno". To eklektyczne, polistylistyczne dzieło, w którym kompozytor zdołał osiągnąć współistnienie horroru, psychodelii i liryzmu. Tego pierwszego najsilniejszą reprezentację stanowi tu orkiestra, tego drugiego - mocno zniekształcone dźwięki z taśmy, a trzeciego pianino. Warto dodać, że liryzm pianina zachodzi mimo serialistycznej, atonalnej techniki, co nie jest taką prostą sprawą. Przeplatanie i nakładanie na siebie tych trzech "głosów" doprowadziło do dzieła nieprzewidywalnego, nieoczywistego i czasami odnajdującego naprawdę hipnotyczne i kosmiczne tekstury brzmieniowe, szczególnie w dość niesamowitej drugiej części. Eklektyzm nie kończy się bynajmniej na brzmieniu, niejednorodność jest szerzej zakrojona. Większość materiału jest atonalna i drapieżnie chaotyczna, ale znikąd potrafi się tu pojawić fragment bardziej tradycyjnej muzyki, a niekiedy muzyka współczesna wtłoczona w niektóre konwencje starszej. Pobrzmiewają tu echa rozmaitych kompozytorów, w tym chyba najbardziej Bartóka. Intensywne i oryginalne doświadczenie.
W pewnym stopniu utwór jest odpowiedzią na najsłynniejszą operę Wagnera, której momenty nawet się tu pojawiają. I choć to formalnie zupełnie inna muzyka, to łączy je ten hipnotyzm, transowy charakter tej muzyki i nieco psychodeliczny efekt.
Komentarze
Prześlij komentarz