Antoine Brumel: Missa "Et ecce terrae motus"
Klasowa, intensywna i bardzo pogodna msza renesansowa, choć słabo znana. Nie jest jakimś skończonym arcydziełem muzyki tej epoki, ale jest lepsza niż niejedna bardziej popularna przedbarokowa muzyka. Od początku do końca rozkosznie przygniata słuchacza dwunastogłosową potęgą, operuje raczej istnymi wokalnymi falami dźwięku, łagodnie ścierającymi się ze sobą, niż jasno wyznaczonymi liniami głosów. Momenty są przepotężne, na poziomie Tallisa, ale jednak tylko momenty: tak generalnie zabrakło mi w tym jakiejś iskry bożej do wyższej oceny. Jest to msza minimalnie jednostajna - prawie ciągle opiera się na tym gustownym przepychu dwunastu głosów, prawie ciągle jest gęsta i intensywna, brakuje mi nieco fragmentów bardziej introspektywnych. Ogranicza ją też nieco lekkie poszatkowanie - nieraz gdy dana partia zaczyna podążać w kosmiczno-mistyczne rejony intensywności, ścina ją pauza i zaczyna się następna. Lekki niedosyt, ale ogólnie śliczna rzecz i warto.
Komentarze
Prześlij komentarz