Artyści popu: Burial

1979 - ... / Londyn, Anglia

Sedno wyjątkowości

William Emmanuel Bevan, wydający swoją muzykę pod pseudonimem Burial, doprowadził do dwóch przełomów w historii muzyki EDM (electronic dance music). Ten mniej istotny polegał na wyprowadzeniu dubstepu do szerokiej publiczności i połączeniu go z wysublimowaną, autorską wizją garage'u, określoną później pod-podgatunkiem future garage. Co było ważniejsze i ze znaczeniem nie tylko dla EDM, ale dla muzyki w ogóle, Burialowi udało się poszerzyć elektroniczny dance o wymiar duchowości - bez szczególnej intelektualizacji formalnej i tym samym bez oderwania się od gatunku. Ten nieoczywisty, ale wybitnie błyskotliwy pomysł - połączenie muzyki co do zasady antyspirytualnej, czysto hedonistycznej, z intensywną atmosferą i spirytualnymi poszukiwaniami - poskutkowało jedną z najbardziej satysfakcjonujących i adekwatnych stylistyk muzycznych pierwszych dwóch dekad XXI wieku. Najpełniejszy wyraz osiągnęła ona w półgodzinnej EP Kindred z 2012 roku.

Pętle perkusyjno-basowe - esencjonalny i docelowy element dubstepu, garage'u i po prostu większości EDM - u Buriala, choć niezbędne i często kunsztowne w swoim rodzaju, są tylko szkieletem, osadzeniem we współczesności i "fizycznym" nośnikiem atmosfery. Ta zaś wyrażana jest poprzez muzykę prześwitującą spomiędzy tych pętli: ambientowe, rozlewające się szeroko plamy dźwięku; widmowe, eteryczne strzępy wokalu; ciche trzaski płyty winylowej, sample padającego deszczu i inne efekty brzmieniowe. Tworzą one klimatyczne, skrajnie nokturnalne, zdekonstruowane soundscape'y. To muzyka nocnych ulic wielkich miast, opustoszałych przystanków metra i autobusów, barów nocnych, pół-śpiących blokowisk oraz ich niepokojów, melancholii, samotności, tęsknot. Formalnie jego utwory klasyfikować można kilkoma lub więcej podgatunkami EDM, natomiast praktycznie jest to współczesna, egalitarna muzyka spirytualna. Duchowość jest w niej jednak wyrażona ascetycznie, przytłumiona i zaszyta głęboko, właściwie ukryta - adekwatna do swoich czasów. Muzyka Buriala zdradza poniekąd samą siebie, opowiadając o pustce i melancholii kryjących się się pod ekstatycznie hedonistyczną powłoką kultury rave.

Strzępy biograficzne

- Jest bardzo skrytą i dość enigmatyczną postacią, stroni od ludzi. Dopiero po wydaniu drugiego albumu ujawnił swoją tożsamość. Na niewiele się to jednak zdało; do dziś unika wywiadów i publicznych występów, przez co wciąż mało o nim wiadomo. Niełatwo odszukać nawet dokładną datę jego urodzin, a w sieci znaleźć można tylko kilka jego zdjęć. Gdy ujawniał swoją tożsamość, sam określił się jako "spokojną osobę, która chce tylko tworzyć kawałki".

- Po wydaniu dwóch pełnych albumów w 2006 i 2007 roku publikował muzykę już tylko w formacie EP.

- W ostatnich latach coraz bardziej odbijał w stronę czystego ambientu, zyskując już jednak na tym polu nieporównywalnie mniejsze uznanie i zainteresowanie.

- Współpracował między innymi z Thomem Yorkiem i Massive Attack.

- Jest wielkim miłośnikiem gier komputerowych. Przyznawał, że inspirował się ich dźwiękami w tworzeniu swojej muzyki lub wręcz wykorzystywał je jako sample.

Inspirujący

Dziesiątki undergroundowych brytyjskich twórców breakbeatu, dubstepu, garage'u, drum and bassu, jungle itd., których prawie nikt dziś nie pamięta. Najbardziej znanym jest prawdopodobnie Todd Edwards. 

Zainspirowani

James Blake, Andy Stott; epizodycznie i wybiórczo inni twórcy drugiej dekady stulecia, również  ci niezwiązani jednoznacznie z EDM.

Wybrane albumy i EP

Burial (2006): 7.5/10

Untrue (2007): 7.5/10

Street Halo (2011): 7.0/10

Kindred (2012): 8.5/10

Truant / Rough Sleeper (2012): 6.0/10

Rival Dealer (2013): 6.0/10

Polecane utwory

Kindred (2012), Ashtray Wasp (2012), Untrue (2007), Distant Light (2006), Broken Home (2006), Stolen Dog (2011), Homeless (2007), Southern Comfort (2006), Pirates (2006), Loner (2012), Archangel (2007)